Λυγίζος, Μήτσος

(Αθήνα 1912 –). Ηθοποιός, σκηνοθέτης του θεάτρου και λογοτέχνης. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συνέχισε με σπουδές εφαρμοσμένης σκηνοθεσίας στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ως ηθοποιός στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1940, ξεκινώντας μια συνεργασία που συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εργάστηκε επίσης ως ραδιοσκηνοθέτης στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Το 1954 εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη σκηνική μορφή του Κυκλικού Θεάτρου (τον ακολούθησε ο Κάρολος Κουν), ενώ την ίδια χρονιά παρουσίασε στον Εθνικό Κήπο και σε ανοιχτό χώρο (χωρίς τις καθιερωμένες μορφές σκηνής, αυλαίας κ.ά.) το έργο του Σαίξπηρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Τέλος, άλλη καινοτομία του στα θεατρικά δρώμενα υπήρξε το ανέβασμα του έργου του Άγγελου Τερζάκη Θεοφανώ, στον ναό της Ροτόντας στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα με τη σκηνοθεσία ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Έγραψε πολλά έργα, από τα οποία ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές Θαλασσινές καμπάνες (1943), Η αλλαγή (1947), Μουσική (1956), Οι τελευταίοι (1956), Δίοδος (1965), Έραναν τον τάφο (1966) και τα δοκίμια-μελέτες Ο Τέλος Άγρας και ο λυρικός λόγος (1940), Το νεοελληνικό πλάι στο παγκόσμιο Θέατρο (1958), Σέρλοκ Χολμς ή δημιούργημα φαντασίας; (1962), Η έννοια της ποίησης (1966), Η αγρυπνία του λυρισμού, Μικρά θεατρικά μελετήματα κ.ά.